Claudia's column # 11

In onze wijkleercentra in Koggenland, Medemblik en Hoorn geven studenten van de opleiding Helpende Zorg & Welzijn lichte ondersteuning aan de wijkbewoners. Zij brengen hun opleiding direct in de praktijk. Claudia Heerens is als wijkleermakelaar de schakel tussen wijkbewoners, studenten en gemeente. In haar column deelt Claudia wat zij meemaakt met studenten en cliënten in de wijkleercentra van het Horizon College.

Het klokje tikt zoals….

‘Nou goedemiddag, u bent vroeg! U bent een uur te vroeg!’ Voor mij stond een kleine tengere vrouw in de deuropening. Ik had zojuist aangebeld omdat ik om 13.00 uur een afspraak met haar had voor een huisbezoek. Ik keek snel op mijn horloge en zag dat het precies 13.00 uur was. Ik keek haar verbaasd aan. ‘Eehhh nee hoor, het is bij mij één uur.’

‘Nou ja, maakt ook niet uit hoor, volgt u mij maar.’ Toen ik haar de woning in volgde, ging er opeens een lichtje bij mij branden. ‘Mevrouw, weet u wel dat vorige week de klok een uur vooruit is gegaan?’ Ze draaide zich om en keek mij met grote ogen aan. ‘Oooh, meen je dat nu werkelijk? Ik dacht al, ik wist dat het ergens deze periode was, maar wanneer? Ik heb het niet in de kranten zien staan.’ Met mijn jas nog aan volgde ik haar naar de woonkamer. Op de eettafel zag ik een klokje staan die inderdaad 12 uur aangaf. ‘Zal ik uw klok een uur vooruit zetten?’, vroeg ik. ‘Nou als je dat wilt doen, heel graag. Ik kan het namelijk niet zo goed meer zien.’

Zo gezegd zo gedaan, draaide ik het klokje een uur vooruit. Net toen ik mijn jas aan de kapstok wilde hangen, vroeg mevrouw: ‘Ik durf het bijna niet te vragen, maar zou je ook de klok in de keuken  willen verzetten? Ik heb niemand die dat voor mij kan doen. Nou ja, wel de onderbuurman, maar die doet al zoveel voor mij.’ ‘Tuurlijk’, zei ik. Met mijn jas nog aan volgde ik haar naar de keuken. Daar zag ik een keukenklok aan de muur hangen. ‘Eeehhh, daar kan ik zo maar even niet bij. Heeft u toevallig een keukentrapje?’, vroeg ik. ‘Ja hoor, die heb ik wel’, antwoordde mevrouw en ze liep gelijk naar de gang. In de gangkast stond inderdaad een keukentrapje. Nadat ik deze in de keuken had gezet, klom ik erop en pakte de klok van de muur. Ook deze draaide ik naar de juiste tijd. ‘Oh, nu je toch die klok in je handen hebt, kan je dan ook gelijk het batterijtje vervangen?’ ‘Ja hoor, tuurlijk doen we dat.’

Mevrouw liep weg en kwam terug met de batterijen. Ik hing hem weer terug op zijn plek en borg de trap op. Net toen ik weer mijn jas wilde uitdoen, zei mevrouw: ‘Ik ben best brutaal maar ik heb nóg een klok in mijn slaapkamer.. Zou u…’ ‘Tuurlijk’, zei ik. ‘Kom maar op, waar is uw slaapkamer?’

Daar stond een klok op het nachtkastje die in het Zuiderzeemuseum niet zou misstaan. Het was even zoeken maar uiteindelijk heb ik deze klok ook op de juiste tijd weten te krijgen. Zo zei ik: ‘Heeft u toevallig nog ergens een klok? Ze keek me glimlachend aan. ‘Nee, trekt u nu eerst maar uw jas uit en dan gaan we even zitten.’ Mijn jas hing ik aan de kapstok en nam vervolgens plaats tegenover haar op de bank. ‘Nou ik ben dus mevrouw S. en u heette ook alweer?’

Soms ben ik wel eens meer dan een wijkleermakelaar. 😊