Claudia's Column: Bedankt

In onze wijkleercentra in Koggenland, Medemblik en Hoorn geven studenten van de opleiding Helpende Zorg & Welzijn lichte ondersteuning aan de wijkbewoners. Zij brengen hun opleiding direct in de praktijk. Claudia Heerens is als wijkleermakelaar de schakel tussen wijkbewoners, studenten en gemeente. In haar maandelijkse column deelt Claudia wat zij meemaakt met studenten en cliënten in de wijkleercentra van het Horizon College.

 

Tijdens mijn werk kom ik verschillende klanten tegen in de wijk. Zo bezocht ik, ergens in 2018, een mevrouw in de gemeente Koggenland. Toen ik bij haar aanbelde, werd er na enige tijd opengedaan. Voor mij stond een vrouw met een rollator, die werkelijk zo uit een modeblad had kunnen komen wandelen. Ze droeg een keurig knalroze mantelpak, had haar spierwitte haren netjes gekamd en had ook nog eens bijpassende roze bril. Haar lippen waren netjes gestift in een ook bijpassende kleur. Ik werd verwelkomd met een brede lach en pretoogjes. Ik moet zeggen, ik werd er spontaan vrolijk van.

Ik volgde haar naar binnen en hing mijn jas aan de kapstok. Mijn oog viel op de vele boeken die opgestapeld lagen in de gang. ‘Ja’, zei mevrouw, ‘je hoeft mij niet te vragen wat mijn hobby is. ’Dat is namelijk lezen!’ Wederom gevolgd door een brede glimlach. Deze vrouw staat midden in het leven, dacht ik nog, hoe fantastisch! 

 

Winkelen en scrabbelen

Nadat ik was voorzien van een kopje koffie vertelde mevrouw dat ze inmiddels 89 jaar was en dat ze graag nog iets zou willen bijdragen aan het onderwijs van de studenten. Ze vertelde me dat ze niet of nauwelijks meer buiten kwam en dat ze dat erg jammer vond. Ze ging graag winkelen. ‘Ik hou van mooie kleding en kijk graag even rond in de winkels. Maar omdat mijn lichaam mij de laatste tijd in de steek laat, ben ik afhankelijk geworden van een rolstoel voor lange afstanden. Dat vind ik verschrikkelijk. Ik zou het daarom fijn vinden als er een student gezellig met mij kon gaan winkelen en ik in ruil daarvoor wat taalles kan geven.’ Toen ik de kamer rondkeek zag ik een doos Scrabble liggen op de keukentafel. ‘Ja, ik zie je wel kijken en ja daar ik ben gek op; een potje Scrabble! Ik speel het vaak. Het is dé manier om nieuwe woorden te leren.’

 

Bijzonder voor studenten

We zijn inmiddels 4 jaar verder in de tijd. Mevrouw heeft in die 4 jaar in totaal 3 studenten mogen ontvangen. Ze hebben samen gewinkeld en zelfs af en toe een terrasje gepakt voor een lekker drankje. Elke week werd er trouw gescrabbeld, waardoor de woordenschat van de studenten aanzienlijk werd vergroot door dit bordspel. ‘Ze mogen af en toe wel even hun smartphone gebruiken hoor, maar dan alleen om even te kijken of de spelling klopt’, zei ze dan. Onlangs is mevrouw op 93-jarige leeftijd overleden. Het deed me meer dan ik had verwacht. Ik hoop dat ze besefte hoe bijzonder ze was voor de studenten.

 

Feestje

Ik heb haar meerdere keren bezocht tijdens het wijkleren. Het was elke keer weer een feestje om te zien dat het leren in de wijk zo goed werkt en het absoluut niet uitmaakt wie je bent, hoe oud je bent, waar je vandaan komt of wat je wilt doen. Het gaat erom dat je ervoor openstaat om wat aan elkaar te leren en dat je respect hebt voor een ieder. De hemel heeft er een prachtige vrouw bij. Ik leg daarom voor haar het laatste scrabblewoord: B.E.D.A.N.K.T.